18 Νοε 2009

Ζωγράφιζα αγγέλους..

Χρόνια τώρα ζωγραφίζω αγγέλους με φτερά, να πετούν γύρω μου. Φοβάμαι και γι' αυτό έχω την ανάγκη τους. Από παιδάκι, φαντάζομαι ότι υπάρχουν...
Με ποιο τρόπο διώχνουμε το φόβο που κουβαλάμε μέσα μας; Κάθε εμπιστοσύνη που μπορεί να έδειξα σε ανθρώπους, αργά ή γρήγορα το μετάνιωσα. Άλλες φορές με μικρές γρατζουνιές κι άλλες με πληγές θεόρατες. Τελευταία αυτή στο πόδι, που καλά κάνει και μένει εκεί, για να μου θυμίζει αυτά που άφησα πίσω μου πριν καιρό. Φαύλος κύκλος η ζωή. Γυρίζει όπως τα φτερά ενός ανεμόμυλου, δίνοντάς σου ορμή να συνεχίσεις αλλά όταν ο αέρας κοπιάσει σταματάς. Φοβηθήκατε ποτέ μήπως ο αέρας σταματήσει;; Δυσκολέυομαι ν' αναπνεύσω... Φοβάμαι μήπως σταματήσω ν' αναπνέω!

[σ'αυτό τον κόσμο που μόνη μου ζω, δεν υπάρχουν κανόνες μα μόνο εξαιρέσεις....]

{ευχαριστώ την eleftheripsixi για το βίντεο}

4 Νοε 2009

Το άπειρο και το μηδέν


Τα μάτια μου ταξιδέυουν στα νερά σου
αντανακλούν μες τη ζεστή καρδιά σου.
Πράσινο, γαλάζιο, κόκκινο, χρυσό,
απλώθηκαν μπροστά σου...

Στέκομαι ψηλά και αγναντέυω
του Ιονίου τα νερά χαζεύω
κάθομαι στην πέτρα, ακουμπώ...
σαν τη ψυχή σου ψάχνω να βρω.

Μιλάς, μιλώ...
Ο αέρας και η θάλασσα μαζί,
στήνουν χορό

Ηχούν στ' αυτιά μου μουσικές,
γλυκές χάλκινες χορδές.
Βιολιά, κιθάρες μαγικές..
μα χάνονται κι αυτές.

Μην μου νυχτώνεις Κυριακή
το όνειρό μου αφήνω εκεί...
στου χαμένου ήλιου το τερέν,
το άπειρο να χορεύει ταγκό με το μηδέν!


Μια Κυριακή στο Ζάντε