Στάζω μελάνι ξανά στα λευκά σεντόνια της ψυχής μου.
Προσπαθώ να γεμίσω χρώμμα και ότι άλλο έχασα γυρεύοντας τον έρωτα μέσα σε άλλες ζωές.
Και αποφασίζω μόλις χτες να ερωτευτώ τη δική μου ζωή.
Τι έχει δηλαδή λιγότερα από όσα ονειρεύτηκα;
Γιατί πάντα η ευτυχία να έρχεται μέσα από έναν έρωτα;
Ψεύτικες ελπίδες σε λάθος γραμμές.
Κοκκινίζω λοιπόν τα πριν και τραβώ τη δική μου ευθεία, που αργά κατάλαβα ότι είναι η πιο σημαντική απ' όλες.
Η δική μου ευθεία.
Τα δικά μου θέλω.
Το πονεμένο εγώ μου...
Κοίτω τη θάλασσα και ακόμα και η φουρτούνα της μου δίνει ζωντάνια.
Είμαι εδώ.
Χαίρομαι, λυπάμαι, γελώ, κλαίω.
Υπάρχω....
