Εξάχνωση γυναίκας

Δεκαοχτώ χρόνια πέρασαν για να ειπωθούν αλήθειες. Τόσα χρόνια μου κρατάς το χέρι κάθε φορά που η καρδιά είναι σμπαράλια. Έχεις τον τρόπο να γνωρίζεις πότε θα είσαι εδώ, να μου θυμίζεις ότι η δύναμη κρύβεται μέσα μου. Ο έρωτας που μου προσφέρεις όμως δεν βρίσκει ανταπόκριση. Η καρδιά μου, το σώμα μου ανήκει αλλού. Ναι, εγώ δεν μπορώ να μοιράζομαι σαν κάποιους άλλους. Δίνομαι χωρίς να σκεφτώ δυστυχώς αν θα πονέσω, αν θα μείνω μόνη στο τέλος. Αυτό που θα έχω να πω όμως είναι ότι αγάπησα και αγαπήθηκα.

Για άλλη μια φορά λοιπόν εδώ, χαμένη σε λέξεις. Λέξεις που το στόμα δεν έχει το κουράγιο να ξεστομίσει, να φωνάξει...που είναι η αγάπη; Τη νύχτα που με κοίταξες στα μάτια και μου πες σ'αγαπώ, σου έδωσα το Όσκαρ ανδρικού ρόλου..Εξαχνώθηκα πια. Γυρεύω τα μάτια σου, το κορμί σου, το άρωμά σου..Δεν σε θέλω όμως. Μου φτάνει η τόση κοροϊδία. Κούρνιασα στην αγκαλιά σου χτες βράδυ για τελευταία φορά. Πληγωμένη άλλη μια φορά που με πρόδωσε η καρδιά. Το κατάλαβα και έσφιξα το κορμί μου πάνω σου όσο μπορούσα. Χρώμα δεν αλλάζουν τα μάτια μόνο τρόπο να κοιτάζουν....

Οι τζούρες στα τσιγάρα μου είναι ανάσες μου, που πνίγονται από τον καπνό σου.

Η σκέψη έχει άρωμα. Μυρίζει φόβο. Αυτή σου μιλάει τώρα.