Πάνε μέρες που δεν έχω γράψει, όχι γιατί δεν έχω την ανάγκη αλλά γιατί δίνω όλη μου την ενέργεια και το χρόνο σε κείνον. Την εβδομάδα αυτή σκέφτομαι συνεχώς τις στιγμές που περάσαμε και προσπαθώ να τις αθροίσω, για να καταλήξω στο πόσο πολύ με συνεπαίρνει. Η ζωή είναι στιγμές ευτυχίας που τις περισσότερες φορές όταν τις ζούμε δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι μας συμβαίνει. Συλλέγουμε εικόνες που στη θύμησή τους άλλες φορές χαμογελάμε και άλλες θυμώνουμε. Μια από αυτές που σίγουρα με δυσκολία θα μπορούσα να περιγράψω είναι αυτή πάνω στη γέφυρα με τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια κατά μήκος του ποταμού, αγκαλιά... κοιτώντας τον έρωτα κατάματα.... Δεν είναι εύκολο να μεταφέρω συναισθήματα, ούτε να περιγράψω την εικόνα που τα δικά μου μάτια έβλεπαν. Αχ αυτός ο έρωτας. Αχ αυτό το κορμί που ποθεί και απωθεί ταυτόχρονα. Σιγά-σιγά όμως έρχεται η λύτρωση. Μέσα μου αλλάζουν όλα... Χαρά και λύπη, πόνος και λύτρωση, φόβος και ελπίδα ταξιδεύουν παράλληλα. Καταφεύγω στη σιωπή απωθώντας τον. Αιμορραγεί η σιωπή λέξεις... Αιμορραγεί η καρδιά έρωτα....Μα αυτός ακόμα εδώ, να μου φωνάζει αγάπα με. Με κρατά και με κοιτά σαν το πληγωμένο κουτάβι που ζητά χάδι. Κι όταν αυτό το χάδι επιτέλους περιπλανιέται στο κορμί σπαράζει τον εσωτερικό μου κόσμο και μου αφαιρεί την αναπνοή. Παύω να ανασαίνω απο το άγγιγμα των δακτύλων του σαν να περίμενα χρόνια την αφή τους. Γεύομαι το φιλί του που η ζεστασιά του διαπερνά τα κύτταρά μου ζεσταίνοντας ότι μέχρι τώρα είχα καταχωνιάσει μέσα μου. Κλείνω τα μάτια και το μόνο που βλέπω είναι την εικόνα του. Ακόμα και όταν κοιμάμαι... Περνάει ο καιρός και όταν ξυπνάς απο τη λήθη του έρωτα μαζεύεις τις στιγμές. Είναι πολλές που πρέπει να θυμάμαι, αν και αυτό που έμεινε είναι η γλυκιά γεύση και η ανάμνηση των ματιών του. Μην σταματάς να με κοιτάς... Αυτή είναι η αλήθεια που χρειάζομαι.. Το βλέμμα σου! Εκεί θα γεννηθεί η αγάπη... μέσα από την κίνηση των βλεφάρων σου, μέσα στα συναισθήματα που μεταφέρουν τα κορμιά μας και μόνο από εκείνους που την καταλαβαίνουν! Γιατί η αγάπη ανήκει σε μας....
Είναι τόσο δύσκολο να απομονώσεις τις στιγμές μέσα στο χρόνο και μετά να τις κρατάς ζωντανές και να τις αναβιώνεις... κάποιες λεπτομέρειες που προσπαθούμε να κρατήσουμε και είμαστε σίγουρες ότι θα αποτυπωθούν στη μνήμη μας για πάντα... ξεγλυστρούν συχνά με τον χρόνο. Κράτα όσες περισσότερες μπορείς και κυρίως όσες ζεσταίνουν την καρδιά σου. Τυχεροί όσοι ζήσαμε τέτοιες στιγμές... όσο κι αν κράτησαν. Ξέρεις, κάποιοι περνούν ολόκληρη ζωή χωρίς να τα ζήσουν. Τυχερές δεν είμαστε; Κι ας έχουν τελειώσει για κάποιους από μας. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΡουθ μου σ' ευχαριστώ που για μια ακόμα φορά είσαι εδω.. Μαζέυω εικόνες και είναι τόσες πολλές που φοβάμαι να μην τις ξεχάσω. Δεν θέλω να τις ξεχάσω... Ξέρω οτι κάθε στιμή ειναι μοναδική που δεν θα υπάρχει ίδια. Αθροίζω λοιπόν τις στιγμές και κρατάω τη γεύση τους!
ΑπάντησηΔιαγραφήμια ψιχάλα ξέσπασε.... και μια μικρή καρδερίνα μάζεψε λίγα ψίχουλα.... καλό απόγευμα!!!! φιλιά....
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα αυτά τα ψίχουλα μαζεύουμε μια ζωή ολάκερη για να μπορούμε να κρατιόμαστε στη ζωή....
ΑπάντησηΔιαγραφή