Το παραθυράκι άνοιξε και είδα το il piccolo Diavolo να ξεπροβάλει. Αγέρωχα και χωρίς καμιά ενοχή να στέκεται μπροστά μου. Ταυτόχρονη συνύπαρξη διαφορετικών πραγμάτων και μια αρμονική συμβίωση διαφορετικών καταστάσεων. Του φωνάζω σκότωσέ με και στερώντας μου την ελευθερία του λόγου με φιμώνει φιλώντας με... Παγωμένη η καρδιά όπως ήταν τι να του κάνει ένα φιλί;; Ποιος μπορεί να σου πει αν έχει πονέσει περισσότερο από μένα; Εγώ δεν πονάω βλέπεις…Είμαι ένας αναίσθητος άνθρωπος. Δείτε με και χειροκροτήστε με!!!
Όταν ο δικός μας πόνος πρέπει να χωθεί... να χαθεί, πάντα εις βάρος μας γίνεται. Εμείς ξέρεις μαθαίνουμε τους άλλους αυτό το ρυθμό. Εμείς - οι πάντα δυνατές, οι πάντα "αναίσθητες" σε ότι πραγματικά μας τρομάζει. Με μια παράξενη διεργασία μάθαμε τους εαυτούς μας να χώνονται, να εξαφανίζονται για να ζήσουνε Εκείνοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι ζωή αυτό... και να σου πω τι ανακάλυψα - ούτε αγάπη είναι αυτό. Είναι αρρώστια, δική μας.
Έτσι όπως τα λες είναι... Η αρρώστια αυτή μας τρώει σίγά σιγά και στο τέλος μια απέραντη μοναξιά πλυμηρίζει ξανά την ψυχή μας.
ΑπάντησηΔιαγραφή