21 Δεκ 2011

SOLD OUT...


Στάζω μελάνι ξανά στα λευκά σεντόνια της ψυχής μου.
Προσπαθώ να γεμίσω χρώμμα και ότι άλλο έχασα γυρεύοντας τον έρωτα μέσα σε άλλες ζωές.
Και αποφασίζω μόλις χτες να ερωτευτώ τη δική μου ζωή.
Τι έχει δηλαδή λιγότερα από όσα ονειρεύτηκα;


Γιατί πάντα η ευτυχία να έρχεται μέσα από έναν έρωτα;
Ψεύτικες ελπίδες σε λάθος γραμμές.
Κοκκινίζω λοιπόν τα πριν και τραβώ τη δική μου ευθεία, που αργά κατάλαβα ότι είναι η πιο σημαντική απ' όλες.
Η δική μου ευθεία.
Τα δικά μου θέλω.
Το πονεμένο εγώ μου...
Κοίτω τη θάλασσα και ακόμα και η φουρτούνα της μου δίνει ζωντάνια.
Είμαι εδώ.
Χαίρομαι, λυπάμαι, γελώ, κλαίω.
Υπάρχω....

28 Νοε 2011

Το άρωμα μιας λέξης


Σε είδα μέσα σε μια γκρίζα παγωμένη λίμνη, να τριγυρνάς με τη βάρκα σου.Μου φάνηκες λυπημένος. Και είπα να κάνω την ψυχή μου νούφαρο, να ομορφαίνει τη λίμνη σου. Δε φαντάστηκα πόσο άγρια χτυπούσαν τα κουπιά σου.

Όταν έπρεπε να κόψω όλους τους άγριους θάμνους να ελευθερωθεί το τοπίο δεν το ’κανα. Λυπήθηκα τα φίδια, που δεν είχαν άλλες φωλιές για να κρυφτούν. Όταν έπρεπε να φυλάξω λίγο νερό για ώρα ανάγκης δεν το ‘κανα. Λυπήθηκα τ’ αδέσποτα που διψούσαν.

Τώρα….

Τώρα, πώς να φυτρώσουν οι βολβοί;

Πώς να ποτιστούν τα όνειρα;

Παρ’ όλα αυτά, δεν λέω πως δεν βρίσκω λύσεις. Πάντα υπάρχει ένα ξεχασμένο, άδειο κονσερβοκούτι στην ψυχή μου. Μου φτάνει για να φυτέψω ένα λουλούδι, εποχιακό.

Σημασία έχει ποια χέρια θα σ’ αγκαλιάσουν και θα κάνουν το δέρμα σου να δακρύσει. Ποιο στόμα θα τσακίσει το φλοιό του μυαλού σου και θα σε τινάξει χωρίς ανάσα… στ’ αστέρια.

Που βρίσκομαι ρωτάς;

Σε μια έρημο και περιφέρομαι άσκοπα.

Σε λίγο θα νυχτώσει και θα φοβάμαι.

Μου λείπει η σιγουριά της πάχνης στο τζάμι του δωματίου μου. Μου λείπει το κόκκινο σάλι μου. Μου λείπει η φλυαρία της ξεγνοιασιάς μου. Ο ζεστός καφές παρέα με τον φίλο μου.

Χάσαμε πολλά, γιατί δεν μάθαμε ποτέ να στήνουμε στην ψυχή μας αναχώματα.

Χάσαμε, γιατί δεν φορέσαμε στολές παραλλαγής.

Μα περισσότερα χάσαμε, γιατί μπερδέψαμε την αγάπη με την ανοχή…

Είσαι για ένα ταξίδι στ’ ανοιχτά; Είσαι για ένα ρίσκο;

Θέλω να υποσχεθείς πως δεν θα πάρεις μετεωρολογικό δελτίο. Πως δεν θα χεις μαζί σου προμήθειες και αποσκευές. Πως δεν θα γεμίσεις το πλεούμενο με σωσίβια. Θα δέσουμε την άγκυρά μας στα φτερά των γλάρων.

Σ’ όλη μου τη ζωή υποτίθεται ότι έψαχνα για ασφάλεια. Κάπου να ακουμπήσω. Κάπου να νοιώσω προστασία.

Ψεύδος!

Ψεύδος πλανερό.

Η αλήθεια είναι πως με παρέσερνε ένα άγριο κύμα. Μια μανία αυτοκαταστροφής. Σε μια έρημο βρίσκομαι. Και σε παρακαλώ μη με ρωτάς γιατί. Ξέρεις πως είμαι ανίκανη να δίνω εξηγήσεις. Όμως.. απ’ όλα περισσότερο θέλεις να μάθεις τι μου λείπει;

Το παραμύθι….

Το παραμύθι πως θα βρίσκαμε μια όαση μαζί!

Πόσο κλέφτες γίνονται οι άνθρωποι, όταν διεκδικούν μερτικό από την ψυχή σου. Πόσο ψεύτες, όταν σου ζητούν να γυρίσεις πίσω εκείνα που δεν σου έδωσαν ποτέ. Πόσο…., όταν νομίζουν ότι πίστεψες πως έρχονται μαζί σου, για να μοιραστούν ένα όνειρο.

Σκέφτομαι λοιπόν, τι διαφορά υπάρχει να ’σαι μέσα στους ανθρώπους ή μέσα στα θεριά;

Και λέω πως με τα θεριά είναι καλύτερα. Στο κάτω κάτω αυτά τα ξέρεις. Και φυλάγεσαι. Τους ανθρώπους όμως μέχρι να πάρεις είδηση τι θεριό έχεις δίπλα σου σε κατασπάραξε. Τους ανθρώπους εγώ τρέμω. Τους ομοίους μου. Αλίμονο απ’ αυτούς Χριστέ μου. Αλίμονο και τρισαλίμονο…

Φυσικά απ’ όλα λυπήθηκα που ξέχασα το χαμόγελο εκείνων που αγάπησα. Τα μεσημέρια που περπατούσαμε οι δύο μας ψάχνοντας για περάσματα….

Αν δεις λοιπόν την ψυχή μου με ματωμένα γόνατα να τρέχει κοντά σου, μην τρομάξεις… Δεν είναι τίποτα… Από το παιχνίδι είναι. Όλα τα απογεύματα της ζωής τα πέρασα παίζοντας κυνηγητό με τα όνειρά μου… Πετάξαμε τη ζωή μας… για ένα τίποτα… κι ύστερα θελήσαμε να την ξαναχτίσουμε απ’ την αρχή…

Με τι όμως;;;

Αφού η ψυχή μας δεν διαθέτει τα υλικά‼

Τι μπορεί να προσφέρει αλήθεια, ένα κίτρινο φύλλο που θέλησε να πάει κόντρα στο ρεύμα του ποταμού;

Και ρωτάω : Ποιος είναι ο δυνατός;;; Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες, που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό. Και μια στιγμή απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλλιά του….

Πόσο κλέφτες γίνονται οι άνθρωποι, όταν διεκδικούν μερτικό από την ψυχή σου…

Πόσο ψεύτες, όταν σου ζητούν να γυρίσεις πίσω εκείνα που δεν σου έδωσαν ποτέ….

Κι όταν σε ρώτησα μια νύχτα, τι ‘μαι για σένα, σκέφτηκες λίγο και μ’ απάντησες αδιάφορα, χαζεύοντας μια πεταλούδα που είχε παγιδευτεί στο φως της λάμπας σου. «Τι είσαι, είπες;… Μια νύχτα στο τίποτα της ζωής μου».

Μην ψάξεις άδικα να με βρεις στους δρόμους που περπατήσαμε μαζί, τα ίχνη μου τα σκόρπισε η σκόνη της εγκατάλειψης…

Να θυμάσαι όμως...., κάθε φορά που θα πέφτει η βροχή πάνω στο τριαντάφυλλο θα σου στέλνω ένα φιλί να κρύβεις το όνειρό σου.

Δεν μιλούσαν.

Δεν είχαν να πουν λόγια αγάπης ούτε να δώσουν όρκους αφοσίωσης.

Δεν μιλούσαν.

Το πάθος μιλάει με την αφή.....

Περπατώ ολομόναχη στην πλαγιά των λύκων, σ’ ένα μονοπάτι που έχουν φυτρώσει στην άκρη του πολύχρωμα όνειρα. Πέρα από τα σύνορα της ψυχής μου. Πέρα από τα σύνορα της λογικής μου.

Στην κόψη της νύχτας….


Αποσπάσματα απο "Το άρωμα μιας λέξης" - Αλκυόνη Παπαδάκη

28 Αυγ 2011

25 Μαΐ 2011

Λάφυρο..


Προσυπογράφω μαζί σου και δίνω για λάφυρο μια χούφτα αστέρια και λίγη λάμψη να σου κάνουν συντροφιά.
Εκεί έξω που τα δελφίνια σε παρασέρνουν στο δικό τους παιχνίδι και παίζουν κρυφτό μαζί σου, θυμάσαι. Τι να μου πεις; Αειφανείς αστέρας στα όνειρά μου παραμένεις.....
Τρέχα, κρύψου, εξορμίσου... Έτσι θα σωθείς, έτσι θα ξεχάσεις.
Το διάλεξες, το θέλησες, το έκανες.

"Η δύναμή σου πέλαγος κι η θέλησή μου βράχος....."
...

9 Μαΐ 2011

Μακριά σου θα αντέξω να ζω...

Αποφυγή... Κατα-φυγή....

Δεν μπόρεσα να σκεφτώ διαφορετικά, ούτε να πείσω τον εαυτό μου ότι θα είμαι καλύτερα υποβάλλοντας τον σε βασανιστήρια Κάποτε το έκανα, πλήγωνα μόνη μου εμένα για να έχω δικαιολογία όταν θα με πλήγωναν οι άλλοι λιγότερο. Τέλος όμως αυτά. Δεν το επιτρέπω πια.

Δεν πήγα στα πάτρια εδάφη μόνο και μόνο για να μην τον δω. Ούτε στιγμή δεν θα άντεχα να τον αντικρίσω Φοβήθηκα....
Φοβήθηκα μήπως θυμηθώ, μήπως σκιρτήσει ξανά η καρδιά.
Έστω και για αυτές τις δύο μέρες που πέρασα να πω τα χρόνια μου πολλά, η καρδιά με οδήγησε στο σπίτι. Στο άδειο παγκάκι που έβλεπα από το μπαλκόνι. Στο δρομάκι έξω από το σχολείο που με τις ώρες μου μιλούσε για τον Μικρό Πρίγκιπα, για τους αστερισμούς και τον έρωτα. Και σαν πέρασαν από μπροστά μου οι θυμίσεις, έκλαψα. Ένοιωσα το χάδι του, τον αέρα που φυσούσε όταν πολλά βράδια καθόμουν και τον κοιτούσα να κοιμάται. Τότε που παρακαλούσα τον Θεό να μην μου τον πάρει. Τότε που η ευτυχία ζούσε και φώλιαζε μέσα μου σαν γλυκιά μελωδία.

Σ' αγάπησα πολύ.... Πάρα πολύ.... Σίγουρα παραπάνω απ' ότι εσύ κατάλαβες, πίστεψες, είδες.
Έφυγα με κατεβασμένο το κεφάλι, τα φτερά σπασμένα και κόκκινα μάτια.
Δεν θα ξανάρθω. Ούτε καν στην πόλη. Δεν θέλω τίποτα, δεν έχω κάτι να με κρατά εδώ. Με πνίγει μόνο και μόνο που ίσως διασταυρωθώ μαζί του. Θα καταρρεύσω. Γιατί η αγάπη είναι πόλεμος αγάπη μου κι εσύ ενώ πολεμούσα τους άλλους για να σε προστατέψω έστριψες το μαχαίρι πάνω μου και με λάβωσες βαριά. Δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα υποφέρω αλλά ναι... θέλω να έχω αισθήματα και συναισθήματα. Μνήμες και αναμνήσεις, ΜΑΖΙ ΣΟΥ. Δεν ξεχνώ, δεν μπορώ να ξεχάσω. Δεν θέλω να ξεχάσω. Και μπαίνοντας στο αμάξι ακούω να παίζει ένα παλιό τραγούδι.

Απίστευτο λέω. Δεν μπορεί τέτοια σύμπτωση.

Κι όμως αυτός ο στίχος ήταν όλη η αλήθεια που μπορώ να σου πω.



12 Απρ 2011

Θάλασσα

Με ηρέμισες θάλασσα, μ' άφησες να σου μιλήσω και να βγάλω από πάνω μου κάθε τι κακό που μου συνέβη τον τελευταίο καιρό.
Με έπλυνες, με καθάρισες, με ταξίδεψες.
Έθαψα στον πάτο σου ότι είχα δικό του. Απαλλάχτηκα!
Δεν θέλω να θυμάμαι, δεν θέλω να ξέρω.
Γαλήνεψα ότι απέμεινε μέσα μου ανέγγιχτο, από τις δικές του παράλογες συμπεριφορές.
Είμαι καλά και χαμογελώ όπως είχα χρόνια να χαμογελάσω.
Δεν τον έχω ανάγκη πια.
Δεν μπορεί να μου κάνει κακό πλέον.
Είμαι δυνατή, είμαι αυτή που είχα ξεχάσει μαζί του να είμαι.
Είμαι ΕΓΩ.....


Ο φίλος μου Γιάννης με ταξίδεψε και τον ευχαριστώ και αυτό είναι το βίντεο από τη μέρα αυτη που πέταξα τα πάντα στη θάλασσα:


17 Φεβ 2011

Ψυχή μου...


Δεκατρία κόκκινα τριαντάφυλλα και ένα αστέρι χάραξαν τρελή πορεία στον εγκέφαλό μου.
Ποιος μικρός πρίγκιπας κρύβεται πίσω από το πράσινο φύλλο που κρατώ στα χέρια μου;
Φανερώσου άυλη υπόσταση του εγώ μου.
Χωρίς να σε κοιτώ, χωρίς να σε αγγίζω πως μου ζητάς να σ' αγαπώ;
Έχω ανάγκη να είσαι κοντά μου. Μ' ακούς?
Αναζητώ τα μάτια σου. Μ' ακούς?
Φώναξα δυνατά στα κύμματα που έφερε η θάλλασα.
Ύψωσα το βλέμμα μου στον ουρανό και χαμογέλασα.
Ευχήθηκα όπου κι αν είσαι, ο ζεστός αέρας που φυσά στο πρόσωπό μου να γίνει ανάσα σου, το απρόσμενο χάδι που θα ταξιδέψει να σε βρει ακόμα κι αν δε σε ξέρει.
Η ψυχή είναι αθάνατη να το θυμάσαι, είτε πηγαίνει σε άλλο σώμα, είτε σε άλλη κατάσταση.
Κρατώ καλά κλεισμένα μέσα μου όλα τα φύλλα της καρδιάς περιμένοντάς σε.....