Το τελευταίο πέταλο....

Τι χρώμα έχουν τα όνειρα δεν ξέρω... Τι χρώμα έχει η αγάπη; Ένα απέραντο ουράνιο τόξο.
Κρύβομαι καλα απ' όλους. Μα αν τον δείτε πείτε του πως το τελευταίο πέταλο το έχω κρυμμένο στην καρδιά μου.....

Κρύφτηκε το φεγγάρι.....

Αστέρια ξεπρόβαλλαν και σήμερα, ήρθαν να φωτίσουν τη ματιά μου μέσα στο σκοτάδι. Τι όμορφος ο ουρανός, μυρίζει καλοκαίρι.... Κρύφτηκε το φεγγάρι και δεν φωτίζει πια το δρόμο μου. Δεν το ζητώ όμως γιατί ψάχνω μέσα στο άπειρο να βρω το αστέρι μου, αυτό που θα ανήκει σε μένα και θα είναι ολοδικό μου. Αυτό που θα αγαπώ για πάντα...........


{Γιατί ο άνθρωπος σε μια στιγμή όλα μπορεί να τα τελειώσει, μα τη δική μου την πληγή κανένας δεν θα νοιώσει......}

Πάντα ελεύθερη!!!

Δεν μπορώ να μεταφέρω το είναι μου με τον λόγο.Η ψυχή δεν κλείνεται στο λόγο,μόνο για λίγο μέχρι να επιτελέσει μια αποστολή και μετά συνεχίζει στο άγνωστο...Κι όταν μια μέρα φύγω από'δω... δεν θα πάρω μαζί μου παρά λίγο βιολετί απ' το δειλινό και ένα άστρο από κάποιο παραμύθι... Και η αλήτισσα ψυχή μου θα το νιώθει έτσι όπως θα πετάει...Ελεύθερη!!!

{Γιατί θέλησες να μου στερήσεις την ελευθερία να σκέφτομαι, να ζητώ, να αγαπώ ;;}

Ξεπέρασα μαζί σου τη ζωή.....

Πικρή που 'ναι στο στόμα μου η μέρα
κι ύστερα ετσι όπως περπατώ
να ρίξω σαν τσιγάρο στον αγέρα
όσες συνήθειες σου κακές κρατώ

Κάθε μέρα σ' αγαπούσα πιο πολύ
κάθε μέρα μ' αγαπούσες και πιο λίγο
μας χωρίζανε δυο κόσμοι μακρινοί
γι' αυτό πήρα την απόφαση να φύγω

Ξεπέρασα μαζί σου τη ζωή μου
κοντά σου προσπαθούσα να σταθώ
κουρέλι Θεέ μου κόντευα να γίνω
κι ακόμα πιο πολύ να σε ζητώ

Κάθε μέρα σ' αγαπούσα πιο πολύ
κάθε μέρα μ' αγαπούσες και πιο λίγο
μας χωρίζανε δυο κόσμοι μακρινοί
γι' αυτό πήρα την απόφαση να φύγω
γι' αυτό πήρα την απόφαση να φύγω..........

Δεν ήθελε να σωθεί....

Σε ανακάλυψα θαμμένο σε κάτι σκουπίδια και σε μάζεψα να μην ξεραθείς... Νόμιζα ότι η γλύκα της μυρωδιά σου και η λίγη πρασινάδα στο κέντρο σου ήταν αρκετά για να σε αναστήσω.... Σε πότισα, σε σκάλισα, σου έδωσα να φας από μένα και σου μιλούσα ώρες ατελείωτες για να ζωντανέψεις με την πνοή μου!!! Με τον καιρό έβγαλες φυλλαράκια, άρχισες να νοιώθεις καλύτερα και να αναπνέεις όλο και πιο πολύ από τον αέρα που φυσούσα κάθε μέρα στερώντας από μένα, μόνο και μόνο να σε δω να μεγαλώνεις. Έγινες θεριό... Η υπερηφάνεια μέσα μου αλόγιστη. Ώσπου με κύκλωσες και για ευχαριστώ με έπνιξες με τα κλαδιά σου. Δεν έβγαλες λουλούδια. Δεν ξαναμύρισες. Με σκότωσες που σε έσωσα!

Παλεύω να με βρω

Παλεύω να σηκωθώ, να ξυπνήσω, να χαρώ. Το φως που μπήκε δεν είναι αρκετό να ανοίξει τα μάτια μου. Θέλω να πετάξω, όπως κάνουν οι αετοί. Ίσως γι' αυτό μου αρέσει να τους βλέπω, τους ζηλεύω. Ξέρω τι είναι σωστό και τι όχι, αλλά θέλω να στεναχωρεθώ. Θέλω να έχω αισθήματα και συναισθήματα. Να καταρρέω, να πετάω.. Να πέφτω, να σηκώνομαι. Ποτέ δεν υπήρξα ξανά έτσι. Μελαγχολικές τάσεις είπε η γιατρός. Τι άλλο μπορεί να συμβεί στη ζωή μου; Το μόνο που δεν έχει φανεί ακόμα είναι ο προάγγελος του θανάτου. Μου αρέσει η ζωή όμως και δεν θέλω να ξέρω τίποτα άλλο πέρα από αυτό. Μου αρέσει να ζω με τον δικό μου τρόπο, με τις δικές μου αυθεντικές αγάπες. Μέσα απο την μοναξιά και την πλήρη ησυχία που τις περισσότερες φορές μου σπάει τα νεύρα, ψάχνω να με βρω. Ψάχνω να βρω αυτό που άφησα πίσω μου... Εμένα!

βρίσκω [vrísko] -ομαι Ρ αόρ. βρήκα και (λαϊκότρ.) ήβρα, προστ. βρες, απαρέμφ. βρει, παθ. αόρ. βρέθηκα, απαρέμφ. βρεθεί : ανακαλύπτω κτ. που ήταν χαμένο, εξαφανισμένο ή κπ. που χάθηκε, που εξαφανίστηκε.

Από "Η πύλη για την ελληνική γλώσσα"

Το κύμα απόμεινε μόνο..

Είναι κάτι στιγμές που το παρελθόν ανταμώνει το παρόν και όλα γίνονται μαύρα με μικρή απόχρωση του κόκκινου. Καταλαβαίνεις τι έχασες, τι μοίρασες, τι άφησες. Κοιτάς από το παράθυρο τον ήλιο που λάμπει έξω και μαλώνεις με σένα που δεν είσαι έξω να χαρείς τη ζωή. Και όλα αυτά για το τίποτα, για μια σταγόνα ευτυχίας που δεν κατάφερες ποτέ να κρατήσεις. Ποιά λάμψη όμως θα διώξει τη λύπη; Αυτή που μένει χρόνια μέσα σου και θρονιάζεται χωρίς να σε ρωτήσει; Άλλος ένας χρόνος με υποδέχθηκε με τον κόμπο στο λαιμό, με τα δάκρυα στα μάτια, με κουρασμένους λυγμούς. Το κύμα απόμεινε μόνο...