Σε ανακάλυψα θαμμένο σε κάτι σκουπίδια και σε μάζεψα να μην ξεραθείς... Νόμιζα ότι η γλύκα της μυρωδιά σου και η λίγη πρασινάδα στο κέντρο σου ήταν αρκετά για να σε αναστήσω.... Σε πότισα, σε σκάλισα, σου έδωσα να φας από μένα και σου μιλούσα ώρες ατελείωτες για να ζωντανέψεις με την πνοή μου!!! Με τον καιρό έβγαλες φυλλαράκια, άρχισες να νοιώθεις καλύτερα και να αναπνέεις όλο και πιο πολύ από τον αέρα που φυσούσα κάθε μέρα στερώντας από μένα, μόνο και μόνο να σε δω να μεγαλώνεις. Έγινες θεριό... Η υπερηφάνεια μέσα μου αλόγιστη. Ώσπου με κύκλωσες και για ευχαριστώ με έπνιξες με τα κλαδιά σου. Δεν έβγαλες λουλούδια. Δεν ξαναμύρισες. Με σκότωσες που σε έσωσα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου