9 Ιουν 2009

Το χάδι της μάνας

Δεν θυμάμαι πότε κούρνιασα τελευταία φορά στην αγκαλιά της μαμάς. Ήθελα να ξεχάσω τα πάντα και να αισθανθώ το χάδι της, όπως όταν ήμουν παιδί. Να μην φοβάμαι τίποτα... Έκλαψα στην αγκαλιά της και η αφή των χεριών της στο πρόσωπο μου έκλεινε μία-μία τις πληγές. Αυτή η αγάπη της χωρίς ανταλλαγή, χωρίς αρχή και τέλος. Δεν μπορούσα να μιλήσω αλλά κατάλαβε.. και η σιωπή της είπε τόσα πολλά....

Οι άντρες περνούν, μαμά...
Πώς θα'θελα να φέρω κάποιον
λίγο πιο κοντά.
Μ'αυτοί περνούν, μαμά..
Κι αφήνουν ρέστα στην καρδιά

1 σχόλιο:

  1. Ίσως η μοναδική αγκαλιά που δεν απαιτεί και δεν δίνει για να πάρει... απλά αγαπά. Κι εκεί στο αγκάλιασμα μαλακώνουν οι τραχιές γραμμές της ψυχής. Πάνε χρόνια να το νιώσω κι εγώ, όμως το γεγονός και μόνο ότι το έζησα με ζεσταίνει κάθε φορά που το φέρνω στη μνήμη μου.

    Οι άντρες περνούν... ποιός θα μείνει σ΄αυτή την αγκαλιά άραγε... ποιός ξέρει καλή μου...

    Καλά νάσαι κι εσύ.
    Κι εγώ εδώ, κοντά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή