Ποιός Θεός έπλασε αυτά τα μάτια που να βλέπω τον κόσμο όλο μέσα τους; Χύνω την αγάπη μου κι αυτή σαν το νερό απορροφιέται. Σαν το όμορφο, απαλό σατέν που αργά γλυστρά στο κορμί μου και δεν μπορεί να σκαλώσει. Απλά χάνεται... Ενώθηκαν ξανά τα δάχτυλά μας και μπέρδεψε ακόμα περσσότερο τις ζωές μας. Μικροί Θεοί που σταματούν σαν ναυαγοί το χρόνο κάθε φορά. Μα ο χρόνος τρέχει, δεν υπολογίζει τίποτα, σαρρώνει τα πάντα στο περασμά του και αφήνει εμάς εξ αποστάσεως να παλεύουμε για το τίποτα. Πως να ανοίξουν δυο πόρτες με το ίδιο κλειδί μου λές; Στην προσπάθεια σου αυτή το κλειδί ραγίζει, σπάει... και εσύ θες τώρα να κολλήσεις τα κομμάτια του. Ε μα πια... Άλλαξε κλειδαριά γιατί πήρα την πόρτα και φεύγω τρέχοντας![photo found in devianart]
Δεν θα μπορούσε για άλλη μια φορά ο λατρεμένος μου Barry White να μην παίξει εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου