18 Νοε 2009

Ζωγράφιζα αγγέλους..

Χρόνια τώρα ζωγραφίζω αγγέλους με φτερά, να πετούν γύρω μου. Φοβάμαι και γι' αυτό έχω την ανάγκη τους. Από παιδάκι, φαντάζομαι ότι υπάρχουν...
Με ποιο τρόπο διώχνουμε το φόβο που κουβαλάμε μέσα μας; Κάθε εμπιστοσύνη που μπορεί να έδειξα σε ανθρώπους, αργά ή γρήγορα το μετάνιωσα. Άλλες φορές με μικρές γρατζουνιές κι άλλες με πληγές θεόρατες. Τελευταία αυτή στο πόδι, που καλά κάνει και μένει εκεί, για να μου θυμίζει αυτά που άφησα πίσω μου πριν καιρό. Φαύλος κύκλος η ζωή. Γυρίζει όπως τα φτερά ενός ανεμόμυλου, δίνοντάς σου ορμή να συνεχίσεις αλλά όταν ο αέρας κοπιάσει σταματάς. Φοβηθήκατε ποτέ μήπως ο αέρας σταματήσει;; Δυσκολέυομαι ν' αναπνεύσω... Φοβάμαι μήπως σταματήσω ν' αναπνέω!

[σ'αυτό τον κόσμο που μόνη μου ζω, δεν υπάρχουν κανόνες μα μόνο εξαιρέσεις....]

{ευχαριστώ την eleftheripsixi για το βίντεο}

1 σχόλιο:

  1. Δεν σταματά ο αέρας... κάποτε χαμηλώνει τόσο η ένταση που νομίζεις κόπασε, μα είναι εκεί, στην ατμόσφαιρα, χαηδεύει τις αισθήσεις μας απαλά και μας αγκαλιάζει τρυφερά. Όπως οι άγγελοι που μας προστατεύουν.

    Δεν θα σταματήσω να πιστεύω ότι υπάρχουν σωστοί άνθρωποι, κι ας κάνω λάθος, κι ας ματώνω σε κάθε απογοήτευση. Γιατί αν δεν υπάρχουν, πως βρεθήκαμε εσύ κι εγώ... και αρκετοί άλλοι ακόμα; Τι ελκύει και ενώνει τους ανθρώπους; Πως μαζευόμαστε από τα άκρα της γης;

    Ο φόβος φεύγει μόνο με την αγάπη. Αυτά, από μια... εξαίρεση μαζί με πολλές ευχές από καρδιάς για ότι επιθυμείς στη ζωή σου Emmortal μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή