Είναι κάποιοι άνθρωποι τόσο αμίλητοι, τόσο χαμένοι και χωμένοι στον
εαυτό τους...
Μοιάζουν να είναι οι πιο θετικιστές, οι πιο προσγειωμένοι, μα αλήθεια οι πιο φευγάτοι είναι... Να καταλάβω θέλω... φαίνεται να μην είναι γραφτό... κι ας μην πιστεύω στη μοίρα...
Πολύ λίγοι αυτοί οι άνθρωποι πάνω στον πλανήτη, δε θα μπορούσε να τους
χωρέσει διαφορετικά το σύμπαν...
Δε θέλω να πονά και δε θέλω να πονάω ούτε εγώ...
Πρέπει να μάθω να αγχώνομαι λιγότερο... να μιλάω κι εγώ λιγότερο...
Ίσως η ευτυχία για αυτά τα άτομα να είναι κάτι διαφορετικό από εμάς τους υπόλοιπους...
Ίσως να είναι ευτυχισμένοι μέσα στην
αντισύμβασή τους, τη μοναξιά τους...
την ομορφιά της ψυχή τους....
απλά να, κάποτε πέφτουν οι άμυνες και το βλέμμα τους προδίδει πως είναι και αυτοί άνθρωποι...
το βλέμμα φωνάζει κι ας σιωπούν οι λέξεις...
Έτσι μου φώναξε και μένα χτες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου