5 Δεκ 2008

Το μονόγραμμα του χαρταετού

Θα πενθώ πάντα -- μ’ ακούς; -- γιά σένα,
μόνος, στόν Παράδεισο

Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης, η Μοίρα, σάν κλειδούχος
Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα
Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου.

Τα δυό μικρά ζώα,τά χέρια μας
Πού γύρευαν ν’ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο.....
[από το Μονόγραμμα -Οδυσσέας Ελύτης]

Γύρεψα τα χέρια σου να με κρατήσουν,
γύρεψα τα χείλη σου να με φιλήσουν.
Πήρα πόνο και ενοχές,
πήρα αγκάθια και απειλές....Μα ακόμα είμαι εδώ!
Πετώ σαν τον χαρταετό,
γιατί λεύτερο πουλί έμαθα ναι είμαι...



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου