Συλογίζομαι τα τριαντάφυλλα που εγώ έχω φροντίσει,
που εγώ έχω ποτίσει.
Μπορεί να μην είναι πολλά αλλά έκανα ότι καλύτερο μπορούσα.
Κάποια στιγμή όμως μαράθηκαν, δεν τα έβαλα στη γυάλα.
Βλέπετε δεν είμαι ο μικρός πρίγκιπας.
Ψάχνω ψηλά για αστέρια,
τα μετρώ ένα-ένα και χαζεύω τη λάμψη τους.
Δεν έχω βρει ακόμα το δικό μου αστέρι,
η Γη είναι μακριά απ' αυτά.
Θαμπωνομαι από το φως τους και απλώνω τα χέρια μου να τ' αγγίξω.
Το μπουμπούκι, μέσα μου παραμένει..
Χρειάζομαι και εγώ καποιον να με φροντίσει.
Να γίνω εγω το τριαντάφυλλο,
να γίνει ο δικός μου πρίγκιπας.
Σιωπές....
Απουσίες.....
Χειμώνας και τσαλαβουτώ στα νερά που άφησε η βροχή.
Τα ξερά φύλλα στο δρόμο, μου υπενθυμίζουν που είμαι.
Δεν είμαι πουθενά φωνάζω. Τίποτα δεν είναι εδω για μένα.. Μόνο για μένα..
Άρωμα κορμιού μεθυστικό που η μνήμη μου αναζητά.
Πονά η καρδιά.
Υποφέρω..
Δεν ζήτησα τίποτα.
Δεν θέλω να πάρω τίποτα.
Θέλω να δώσω και ας μην πάρω.
Κάποτε όμως ο πόνος γίνεται αβάσταχτος...
Και το μόνο που θέλω είναι να ξεριζώσω την καρδιά μέσα μου.
Να ταξιδέψω και εγώ στ' αστέρια, στους φίλους μου που με περιμένουν..
Στους μικρούς μου αστερισμούς που λάμπουν εκέι ψηλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου