Αδιαμοίραστη και αδιάθλαστη παραμένω και το ξέρω. Καταφεύγω στη σιωπή κλείνοντας μέσα μου όσο μπορώ περισσότερα. Μνήμες, λόγια, βλέμματα.Πονάω. Δεν υπάρχει τρόπος και λόγος.
Αφήνω μόνο λίγο φως να διαπεράσει από τη χαραμάδα της μπαλκονόπορτας. Το ρολόι απέναντί μου συνεχίζει να κάνει τον ίδιο θόρυβο. Το τηλέφωνο χτυπάει. Άστο να χτυπάει... Τικ Τακ... το ρολόι. Ε και; Παραμένει εδώ το ίδιο συναίσθημα. Το μόνο που άλλαξε είναι η νύχτα που κρεμάστηκε στον ουρανό. Έξω όλα ίδια.
Εδώ όμως, μέσα απο αυτά τα γράμματα, στις λέξεις που σχηματίζονται και που φωνάζει η σκέψη, είμαι εγώ. Το κορίτσι που κλαίει και φοβάται. Που σκορπάει ασύστολα αγάπη, αδιάθλαστη στις καρδιές των ανθρώπων. Που αρνήθηκα με αδιαλλαξία τις ιδέες μου και τα θέλω μου... Τι θέλει η ζωή απο μένα και με κουράζει τόσο; Ποιά μοναξιά με κρατάει από τον αγκώνα να μην φύγω; Μύρισε ο αέρας σκόνη. Φύσηξε πάλι μέσα μου και ξεσήκωσε θύελα. Με κρατώ να μην πέσω. Ανέβηκε ο κόμπος στο λαιμό και το βάρος στα στήθια με κάνουν να κλαίω. Δεν μπορώ να αναπνεύσω.... Σε παρακαλώ ψυχή μου μην κλαίς...Κρυώνω. Στέγνωσαν τα δάκρυα μου πριν προλάβω να τα σκουπίσω. Φοράω τη μάσκα μου και χαμογελώ....
Αφήνω μόνο λίγο φως να διαπεράσει από τη χαραμάδα της μπαλκονόπορτας. Το ρολόι απέναντί μου συνεχίζει να κάνει τον ίδιο θόρυβο. Το τηλέφωνο χτυπάει. Άστο να χτυπάει... Τικ Τακ... το ρολόι. Ε και; Παραμένει εδώ το ίδιο συναίσθημα. Το μόνο που άλλαξε είναι η νύχτα που κρεμάστηκε στον ουρανό. Έξω όλα ίδια.
Εδώ όμως, μέσα απο αυτά τα γράμματα, στις λέξεις που σχηματίζονται και που φωνάζει η σκέψη, είμαι εγώ. Το κορίτσι που κλαίει και φοβάται. Που σκορπάει ασύστολα αγάπη, αδιάθλαστη στις καρδιές των ανθρώπων. Που αρνήθηκα με αδιαλλαξία τις ιδέες μου και τα θέλω μου... Τι θέλει η ζωή απο μένα και με κουράζει τόσο; Ποιά μοναξιά με κρατάει από τον αγκώνα να μην φύγω; Μύρισε ο αέρας σκόνη. Φύσηξε πάλι μέσα μου και ξεσήκωσε θύελα. Με κρατώ να μην πέσω. Ανέβηκε ο κόμπος στο λαιμό και το βάρος στα στήθια με κάνουν να κλαίω. Δεν μπορώ να αναπνεύσω.... Σε παρακαλώ ψυχή μου μην κλαίς...Κρυώνω. Στέγνωσαν τα δάκρυα μου πριν προλάβω να τα σκουπίσω. Φοράω τη μάσκα μου και χαμογελώ....
[photo found in deviantart]
Είναι λύτρωση τουλάχιστο εδώ να είσαι ο εαυτός σου. Βγάλε όσο πόνο περισσότερο από αυτόν που κουβαλάς... ούρλιαξε και ξόρκισε τον... γιατί οι μάσκες μας παγώνουν το πρόσωπο και σφίγγουν την ψυχή στα όρια της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ γιατί να φοράμε μάσκες; Χρωστάμε στη ψυχή μας να φορέσουμε το αληθινό μας πρόσωπο. Οι άλλοι όμως που δεν φταίνε και δεν θ΄αντέξουν να το δουν; Διλήμματα πάντα...
Κουράγιο :)
Αυτό ακριβώς ρωτάω και εγώ Ρουθ μου...Οι άλλοι δεν αντέχουν να μας δούνε όπως πραγματικά είμαστε ή εμεις? Σ' ευχαριστώ που είσαι εδω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστό αυτό που λες. Κάποτε κρυβόμαστε πίσω από τους άλλους για να μην αφήσουμε την δική μας αδυναμία να φανεί... Κάποτε οι ευθύνες που κρύβονται πίσω από πράξεις ή μη πράξεις μας σταματούν... κάποτε δεν υπάρχει πισωγύρισμα... κάποτε δεν υπάρχει ούτε μπροστά - μόνο να μένεις εκεί που είσαι και να περιμένεις ένα φως να σου ανοίξει πάλι το δρόμο. Δεν είσαι μόνη σ΄αυτά που περνάς, άσχετο αν δεν ξέρω τι είναι αυτό. Τα αδιέξοδα παραμένουν αδιέξοδα και ο πόνος, πόνος. Το γράψιμο, η έκφραση είναι μια καλή διέξοδος. Είμαι εδώ... :)
ΑπάντησηΔιαγραφή